Harry's Law (myreview)

Κατά την ταπεινή μου ο David E. Kelley  δεν είναι απλός ένας Αμερικανός σεναριογράφος της κλασικής εμπορικής αμερικανικής ποπ-τηλεόρασης του 21ου αιώνα, όχι! Είναι σίγουρα ένας από τους σπουδαιότερους σεναριογράφος τηλεοπτικών σειρών που αφορούν την δικηγορία και τα κόμπλεξ της, τα νομικά με τις κωμικές καρικατούρες και τέλος τις δικαστηριακές περιπέτειες που υπερβαίνουν το κλασικό (τηλεοπτικό) μοτίβο κακός-καλός-αθώος. Σαφέστατα λοιπόν, πως μετά από το «Ally McBeal», το «Boston Legal» και το «The Pracice» θα περίμενε κανείς κάτι Μεγάλο.

Η είδηση για το «Harry’s Law» (Ο νόμος της Χάρι) με ενθουσίασε και είχε όλα τα εφόδια να αγγίξει αυτό το «Μεγάλο». Στην αρχή είχαμε την συμμετοχή της μεγάλης αμερικανίδας ηθοποιού Kathy Bates, που προσωπικά γνωρίζω από τις κινηματογραφικές  επιτυχίες: «Misery», «The Morning After» ή «Dolores Claiborne». Επιπλέον είχε θέση στον «Τιτανικό», όπου ερμήνευσε την παχουλή κυρία Molly Brown. Γνωστή για τους θανατηφόρους, bitchy και διαβολικούς ρόλους που ερμήνευσε κατά το παρελθόν, έμοιαζε ως σαν τεράστια έκπληξη η τηλεοπτική της επιστράτευση σε έναν ρόλο…, μάλλον καλοσυνάτο και ευγενικό. Παράλληλα το σενάριο έμοιαζε πρωτότυπο και ενδιαφέρον.

Ωστόσο μία Kathy Bates δεν φέρνει την άνοιξη! Προσωπικά «χαλάστηκα» με τα παιδαριώδη εφέ που τοποθετήθηκαν στο τέλος του πιλότου με την Bates να πετά στα ουράνια. Μόνο ο Λάκης Λαζόπουλος το έχει κάνει σε παλαιότερη έναρξη του Τσαντιριού φέτος το Χειμώνα.

Συγκινητικές οι προσπάθειες του δημιουργού να «δέσει» το ταλαντούχο καστ με μία πρώτη υπόθεση με κοινωνικό χαρακτήρα, αλλά λίγα ναρκωτικά και αφρό-αμερικανούς να δυναμιτίζουν την εγκληματικότητα στους δρόμους του Connecticut αρκούν? Σίγουρα όχι. Αλλά τι περίμενε κανείς? Η σειρά μεταδίδεται από ένα δίκτυο που διακατέχεται μάλλον, από συντηρητισμό και –τρανταχτή απόδειξη το «Harry’s Law» τροφοδοτεί τα ρατσιστικά στερεότυπα μίας συντηρητικής δεξιάς των άκρων… Αμερικής.

Το ενδιαφέρον της ιστορίας δημιούργησε κενά και τα κενά γέμισαν με γελοιότητες. Η δικηγόρος Χάριετ βαριέται την ζωή της, η πιο πετυχημένη δικηγόρος της πόλης βλέπει καρτούν, τρώει τηγανητό κοτόπουλο και δεν καθαρίζει τον χώρο εργασίας της με αποτέλεσμα το γραφείο της να έχει πιάσει μάκα. Συμβαίνει…, φάση είναι…, θα περάσει! Αμ, δε… η Χάριετ απολύεται και παίρνει τους δρόμους. Το σενάριο θέλει τώρα έναν νεαρό αφρό-αμερικανό που εκείνη την ώρα είναι έτοιμος να αυτοκτονήσει, να καρφώνεται στην κακόμοιρη και απολυμένη Χάριετ. Σε άλλες περιπτώσεις η Χάριετ θα είχε πεθάνει, αλλά στην συγκεκριμένη σειρά θα γλιτώσει με μία απλή θλάση! Ευτυχώς, γιατί ο δήμαρχος του Connecticut φρόντισε η δρόμη της πόλης να είναι από… λάστιχο! Να μην σας τα πολυλογώ και σαν να μην έφτανε αυτό, ένας δικηγόρος –πάλαι ποτέ ανταγωνιστής- θα την πατήσει και με το αυτοκίνητο του…, αλλά η Χάριετ βράχος. Αντέχει και σώζεται. Βρίσκει άδειο γραφείο σε πολυσύχναστο δρόμο της πόλης (πάνω από όλα αυτοπεποίθηση) και ανοίγει… δικηγορικό γραφείο με εσωτερικό κατάστημα υποδημάτων (ναι, καλά διαβάζεις!), με μόνιμη παρέα τους δύο άνδρες που πήγαν να την σκοτώσουν, ένα πιστόλι και την ξανθιά δίμετρη γραμματέα της.

Η σειρά είχε απήχηση και σημείωσε καλά νούμερα τηλεθέασης, αλλά να είμαι ειλικρινής αυτό ενδεχομένως να είχε να κάνει με την  Kathy Bates που σίγουρα αρκετοί θα θέλησαν να ξαναδούν. Τα νούμερα δεν θα είναι ανοδικά, καθώς έχει γίνει αντιληπτό:  NBC can’t launch a hit.